„Dwie miotły”

Spotkały się przy płocie dwie miotły
i mówią na raz:
„że w tym cały jest ambaras,
że gospodarz dwóch mioteł nie używa na raz!”

Że wybierze tą ładniejszą, wyczesaną
nie tą starą, już pękniętą
że użyje jej raz, dwa, trzy
powie kurzu, prychaj! „Ale jesteś ponętną..
..miotłą” przerwała im łopata wywody.
Ja się o życie martwic nie muszę
dla mnie dołki do kopania zawsze będą
nie dla mnie męki, katusze!

A idź ty sama się zakop w odmętach – rzecze miotła, ta stara
i dalej jej gada i gada, pół życia, dalej i dalej
młoda miotła niewytrzymała i mówi: „wara stare graty, do chaty!
Weź mi ktoś coś na nerwy nalej!

„Nie pomoże nowy wacik oliwa, puder, olej, nowy róż,
kiedy miotła pęknięta, a łopata stara już!
Czas na nowe wybłyszczane przedmioty dla gospodarki
nowe młotki, śrubki, śrubokręty i pralki!

Wtem miotła na miotłę, łopata je dopada
stary miecz aż się obudził spojrzał na ten kocioł
myśli, czy odezwać się wypada
bije się z myślami, bardzo długo, oj długo.

„Eeeee bijące się graty, stare klunkry* do chaty!”
„Czego się drzesz stary mieczu, tępa dzido króla Jana!”
„Wam się pomieszało w tych resztach rozumu?!
Wy nie jesteście żadne starte graty, tylko muzealne eksponaty!

I teraz nie marudzić
mi w te pędy
wytrzeć się, nie brudzić
i marsz na wystawę!

Mimo kwarantanny, każdy na gości ma być gotowy
Zaczynamy zabawę!”

 

*klunkry – po poznańsku graty, stare rzeczy