Z pamiętnika belfra cz.8

Dobry dzień!

Dzieci są wspaniałe. Potrafią wzajemnie się wspierać. Przykład?! Proszę bardzo. Kiedyś wspomniałem Wam trochę o Marku i Wiktorii. Niedawno ich drogi przecięły się na przedstawieniu z okazji dnia babci i dziadka. Wiktoria jest „zwierzęciem scenicznym”.
Światło reflektorów to jej żywioł.  Recytuje wiersze, śpiewa, tańczy i jest jednocześnie konferansjerem. Marek wręcz przeciwnie. Nawet, gdy ma opanowaną kwestię do perfekcji i wie, gdzie i kiedy ma wystąpić to i tak woli patrzeć z daleka, a najlepiej gdyby ktoś zrobił to za niego i przemówił ze sceny.
Ale tego dnia było inaczej. Ten występ odbył się w sali lekcyjnej w małym gronie. Marek cały popis klasy spędził na krześle obok swojej babci. Po przedstawieniu Wiktoria była tak podekscytowana, że nie mogła rozstać się z mikrofonem. Zaczęła śpiewać piosenki, tańczyć, dziękować gościom za przyjście. Z koleżankami nie mieliśmy serca jej przerywać. Była prze szczęśliwa. W pewnym momencie do sceny zbliżył się Marek wraz ze swoją babcią, aby pokazać jej powieszone zdjęcia babć i dziadków. Wtedy Wiktoria cały czas trzymając mikrofon w rękach zwróciła się do chłopca:
– Dziękuję Ci Marku za występ, obecność na dniu babci i dziadka – skierowała mikrofon ku jego twarzy.
Marek spuścił głowę.
– Powiedz dziękuję!
Marek dalej podziwiał podłogę. Była w tym momencie bardzo interesująca. Nic od niego nie chciała. Nie to, co Wiktoria.
– Powidz babci sto lat!
– Potem do domu?! – Zapytał przerażony Marek.
– Tak.
– Okej – chłopiec wyprostował się i skierował wzrok ku babci – sto lat!

Kurtyna.

Z kolei ja jako przykładny nauczyciel ferie zacząłem od choroby… Także tego… Bo po co oglądać seriale, filmy, po co?! Lepiej całe dnie leżeć i zdychać w łóżku. Jedno mnie cieszy. Wychodzę z choroby! 🙂

Do następnego razu! 🙂